کد مطلب:53201 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:152
«اقیلونی اقیلونی فلست بخیركم و علی فیكم» مرا رها كنید، مرا رها كنید، من برتر و افضل شما نیستم در حالی كه علی علیه السلام در میان شما است.[1] . و در حدیثی از انس بن مالك آمده است كه یك دانشمند یهودی پس از رحلت رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم وارد مدینه شد، و چون از «وصی» پیامبر سؤال كرد، او را به حضور «ابوبكر» آورده اند. یهودی گفت: من سؤالاتی دارم كه جز پیامبر و یا وصی او كس دیگر نمی تواند آنها را جواب گوید: ابوبكر گفت: هر چه می خواهی سؤال كن. یهودی: مرا خبر ده از چیزی كه برای خدا نیست، و از آنچه در نزد او نیست، و آنچه را كه خدا آن را نمی داند!! ابوبكر چون خود را مرد میدان ندید، فورا یهودی را متهم كرد و گفت: اینها سؤالات افراد بی دین است و آنگاه قصد كرد وی را تنبیه نماید. ابن عباس خطاب به ابوبكر گفت: با مرد یهودی انصاف نكردید، یا جوابش را بگویید و یا به حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام روید، زیرا من از پیامبر خدا شنیدم كه او را دعا كرد... ابوبكر و یهودی و همراهان به خانه علی علیه السلام آمده و سؤال یهودی را مطرح ساختند. حضرت در جواب او فرمود: اما آنچه را كه خدا نمی داند عقیده شما یهودی ها است كه می گوئید «عزیر فرزند خدا است» در حالی كه او برای خویش فرزندی قائل نیست. و در مورد سؤال دومتان ظلم و ستم است كه نزد خدا اینها وجود ندارد. و اما این كه در سؤال سوم پرسیده اید آن چیست كه برای خدا نیست؟ آن شریك و همتا است كه پروردگار عالم از آن مبرّا است. چون یهودی این جواب ها درست را شنید، زبان به اظهار «شهادت» گشوده و گفت: «اشهد ان لا اله الا الله، واشهد ان محمدا رسول الله، واشهد انك وصی رسول الله» در حالی كه ابوبكر و مسلمانان حاضر این صحنه را تماشا می كردند، با شادی و خوشحالی زبان به تحسین علی علیه السلام گشودند و بالاتفاق گفتند: «یا علی! یا مفرج الكرب!» ای علی! ای مرد بزرگواری كه غم ها و غصه ها را از ما برطرف كردی![2] . و بدین طریق عظمت علمی و فضیلت وی را بر خود تأیید كردند.[3] .
چون ابوبكر مسند خلافت را از امیرالمؤمنین علیه السلام غصب كرد، و در برابر فشار اعتراضات مردم به ویژه احتجاجات علی علیه السلام قرار گرفت، در خانه خودش را به وی مردم بست، و سپس به مسجد آمد و خطاب به مردم گفت: